Czy pacjenci często ukrywają prawdę?
Ten, kto namiętnie śledził losy doktora House’a i jego współpracowników pamięta zapewne główną filozofię tego kontrowersyjnego lekarza: „wszyscy kłamią”. Czy podobnie jest z pacjentami przychodzącymi do gabinetu dietetyka? Dlaczego pacjenci nie mówią nam całej prawdy?
Dlaczego pacjenci kłamią świadomie?
Świadome niemówienie prawdy w gabinecie dietetyka najczęściej spowodowane jest wstydem i niechęcią przyznania się do porażki. Chociaż najczęściej pacjent zdaje sobie sprawę, że praca dietetyka nie polega na osądzaniu go, może mu być trudno otwarcie opowiedzieć o wszystkich swoich żywieniowych słabościach.
Fakt, że pacjent wydaje się być zaangażowany w proces leczenia i wykazuje chęć współpracy, nie musi znaczyć, że jest z nami całkowicie szczery. Zasadę ograniczonego zaufania powinno się więc tak naprawdę stosować wobec wszystkich pacjentów, nie tylko tych, którzy na wizytę nie przychodzą z własnej woli, lecz ewidentnie przyprowadzani są przez zaniepokojonych ich stanem zdrowia członów rodziny. Dotyczy to zwłaszcza osób, które posiadają pewną wiedzę z zakresu dietetyki i wiedzą, jakie odpowiedzi dietetyk może uznać za „prawidłowe”. Z tego powodu w trakcie wywiadu żywieniowego pacjenci tak ochoczo opowiadają o kolejnych porcjach spożywanych warzyw i owoców, natomiast już niekoniecznie chętnie przyznają się do liczby łyżeczek cukru spożywanych każdorazowo w kawie i herbacie czy drinków wypijanych podczas spotkania ze znajomymi.
Nieumyślne ukrywanie prawdy
Nie zawsze jednak powodem niemówienia prawdy przez pacjenta jest umyślne kłamstwo. W niektórych przypadkach wynika to po prostu z roztargnienia lub niewiedzy pacjenta. Ktoś, kto do tej pory nie przykładał żadnej wagi do sposobu żywienia, może przykładowo nie zdawać sobie sprawy z tego, że dietetyk pytając go o wszystkie produkty spożywane w ciągu dnia ma na myśli również pojedyncze ciastko zjedzone do kawy czy szklankę soku wypitego podczas obiadu. Niektórzy pacjenci mogą mieć również problem z przypomnieniem sobie, co jedli, a także z określeniem rozmiaru standardowo spożywanej porcji. W efekcie może okazać się więc, że osoba, która na podstawie danych z przeprowadzonego wywiadu żywieniowego pokrywa ułamek swojego zapotrzebowania energetycznego, w rzeczywistości stosuje dietę znacznie przekraczającą to zapotrzebowanie.
„Wszyscy kłamią”?
Czy w takim razie „wszyscy kłamią”? Takie przekonanie w gabinecie dietetyka może prowadzić do błędnych decyzji związanych z ustaleniem zapotrzebowania energetycznego pacjenta i ułożeniem nieodpowiednio zbilansowanego jadłospisu. Nawet jeśli kłamstwo pacjenta wydaje się więc być najłatwiejszym wytłumaczeniem braku efektów stosowania diety, zawsze należy pamiętać o innych możliwych powodach niepowodzenia terapii.